افزایش کارایی خاک فسفات با استفاده از برخی ریز جانداران بومی باغ های پسته برای بهبود رشد و تغذیه دانهال پسته در تنش شوری

تبدیل خاک فسفات به کودهای فسفری پر هزینه است و مصرف آنها همواره خطر آلودگی خاک از طریق تجمع عناصری مثل کادمیم  را نیز به دنبال دارد. در صورتی­که بتوان قابلیت جذب و فراهمی فسفر خاک فسفات را افزایش داد، تحولی بزرگ در تغذیه فسفری گیاهان رخ خواهد داد. در این تحقیق پتانسیل استفاده از باکتری­های حل کننده فسفات و تیوباسیلوس بومی باغات پسته برای افزایش کارایی خاک فسفات و بهبود شرایط تغذیه­ای نهال پسته مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایشگلخانه­ای به صورت فاکتوریل، شامل 5 تیمار تلقیح و 3 سطح شوری بود که در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار اجرا شد. تیمارهای تلقیح شامل شاهد بدون کود و تلقیح (t1)، خاک فسفات(t2)خاک فسفات همراه با دو جدایه حل­کننده فسفات  شامل pantoea dispersaو  p. thivervalensis(t3)، خاک فسفات همراه با گوگرد و سه جدایه تیوباسیلوس (t4) و خاک فسفات همراه با گوگرد، دو جدایه حل­کننده فسفات و سه جدایه تیوباسیلوس (t5)و سطوح شوری شامل s0، s1 و s2، به ترتیب با مقادیر عددی 3، 8 و 16 دسی زیمنس بر متر بودند. با توجه به نتایج بدست آمده، افزایش شوری باعث کاهش معنی­دار وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه، میانگین ارتفاع و تعداد برگ به ازاء نهال، مقدار جذب عناصر فسفر و آهن شد و بر غلظت فسفر و مقدار جذب روی تأثیر معنی­داری نداشت. تیمارهای باکتری تأثیر معنی­داری بر وزن تر و خشک اندام هوایی، میانگین ارتفاع و تعداد برگ، غلظت فسفر و آهن و میزان جذب عناصر فسفر، آهن و روی داشتند. استفاده از باکتری­های حل کننده فسفات به همراه خاک فسفات بیشترین تأثیر مثبت را بر وزن تر و خشک اندام هوایی و میانگین ارتفاع و تعداد برگ به ازاء نهال داشت و صفات فوق را نسبت به تیمار شاهد به ترتیب 1/36، 8/37، 5/11و 1/27 درصد افزایش داد. استفاده از باکتری­های اکسیدکننده گوگرد به همراه خاک فسفات و گوگرد (t4)، و نیز مخلوط حل کننده­های فسفات و اکسیدکننده­های گوگرد به همراه خاک فسفات و گوگرد (t5) بیشترین تاثیر را از نظر غلظت و مقدار جذب فسفر ایجاد کرد. تیمار t4 از نظر غلظت و مقدار جذب فسفر و تیمار t5 از نظر مقدار فسفر در تمام سطوح شوری اختلاف معنی­داری را با شاهد بدون تلقیح داشتند. اگر چه مصرف خاک فسفات به تنهایی نسبت به تیمار شاهد باعث افزایش غلظت و مقدار جذب فسفر شد، اما اثر این تیمار با اختلاف معنی­داری کمتر از تیمارهای تلقیح با باکتری­ها بود.